model euphonic paradigms

sabah unutmayayım diye tekrardan görmeye çalıştım ama sanırım unutmaya başladım yine rüyayı...
dur hatırlıyorum,
çok büyük bir evdeyim. bu benim evim. tavandan yere kadar pencereler var her yerde. bütün şehir ayağımın altında ve gökyüzü mavi/gri... çok derin.
bir sen varmışsın, ve biri istiyor seni... diye lirik girişlerle başlayayım,
tokyo'dan geliyorsun. beni(çok önemli ve sevgili insan Kleptoman) buluyorsun! evime gelip bana sürpriz yapıyorsun! ev endorfine boğulcak.
evimin duvarları gri, yatağımın baş ucunda üç kapı genişliğinde bir cam, perdeleri yok. alacakaranlık bir yatak odası. göz kapaklarım yarı açık ve o kadar sakinim ki... neredeyse mavi duvarlı o odadaki kadar huzurlu ve garip bir haldeyim...
.........
bunu istiyorum,
kendi evim olsun, evimde sıkılayım.
"çok sevdiğim" insanlar gelsin kalsın evimde. yatağımda uyuyalım onlarla.
yemek yapayım onlara. güzel müzik dinleyip saçma sapan konuşalım saatlerce.
birşeyler yaratalım. üretelim. herkes bir şey öğretsin birbirine.
çok mu ütopik oldu yoksa?